เพื่อความปลอดภัยของคนไทย ต้องฆ่าทิ้ง

เก่งมากครับทหารไทย เก่งสุดๆ แล้วครับ

เอ้าพวกรักสันติไม่เอาความรุนแรงมาแสดงความเห็นกันหน่อย เร้ว

"เพื่อความปลอดภัยของคนไทย ต้องฆ่าทิ้ง"

นี่คือชายชาติทหารของแท้เลยครับ หาได้ที่นี่ที่เดียวในโลก
"ทหารไทยใจเท่ามด รบที่ไหนก็แพ้ เก่งแต่กับคนมือเปล่า"

ตอบบทความ "มุมมองคนไทยส่วนตัวผ่านสื่อออนไลน์"

ตอบ http://polaromonas.blogspot.com/2010/03/blog-post.html

เอาหละ ในเมื่อแสดงเจตน์จำนงว่าต้องการความคิดเห็น ผมก็ขออนุญาต (ไผ่เอ๋ย ทำใจก่อนอ่านนะ อ่านจบสงสัยมึงได้โกรธกูแน่)

คุณและอีกหลายคนคงจะทราบแล้วว่าผมเป็นหนึ่งในคนที่ได้ “เลือกข้าง” ไปแล้ว และผมยืดอกยอมรับด้วยว่าผมเลือกข้างเสื้อแดง (แต่ผมไม่กล้าแอบอ้างเป็นคนเสื้อแดง เนื่องจากยังไม่เคยไปร่วมชุมนุมเยี่ยงวีรชนกับพวกเขาเลยสักครั้ง)

พูดตามตรง ผมว่าตรรกะที่ผิดพลาดใหญ่หลวงของพวก “ตรงกลาง” “สีขาว” “สองไม่เอา” หรืออะไรก็แล้วแต่ (หมายถึงพวกที่ขออยู่ตรงกลางจริงๆ นะ ไม่นับพวกที่ “แอ๊บ” ขอเป็นกลางแบบเฉพาะกิจ) คือ การกำหนดกรอบของ “ความเป็นกลาง” ขึ้นมาล้อมรอบความคิดและการกระทำของตนเอง ไม่ว่าอะไรขอแทงกั๊กไว้ก่อน สุดท้ายกรอบเดียวกันนี้ก็กลายเป็นเชือกรัดคอตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ลักษณะตัวอย่างเช่น บทความนี้เป็นต้น ผมพอจะจับประเด็นหลักของบทความได้ 3 ประเด็น

รัก "ประชาธิปไตย" ต้องก้าวพ้น "ทักษิณ" และ...ต้องปกป้อง "ทักษิณ"

คำว่า "ประชาธิปไตย" ใครเป็นคนพูด หรือ พูดกันกี่ที มันก็ฟังดูดีทั้งนั้น แต่ในบรรดาคนที่อ้างตัวว่า "รักประชาธิปไตย" หรือ "ทำเพื่อประชาธิปไตย" ทั้งหลาย มีสักกี่คนกันที่เข้าใจความหมายของประชาธิปไตยอย่างแท้จริง

แล้วประชาธิปไตยคืออะไรกันแน่? แล้วมันดีจริงอย่างที่พวกเราเรียกร้องกันหรือไม่?

นานาทรรศนะคนกรุงเทพฯ ต่อ "เสื้อแดง"

อภิสิทธิชน เวทนาชีวิต นายกรัฐมนตรีแห่งตอแหลแลนด์

จะหนึ่งคนหรือแสนคนออกมา รัฐบาลก็ต้องรับผิดชอบ ยุบสภาเถอะครับ ผมยอมเจ็บ....เอ๊ะ อะไรนะ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายค้านแล้วเหรอ? งั้นเอาใหม่
ผมมาเป็นนายกฯถูกต้องตามระบอบรัฐสภา ผมต้องฟังเสียงจากทุกๆ ฝ่ายครับ (พล่ามๆ) เมื่อกี้ ถามว่าอะไรนะครับ?

นายกสมาคมพ่อเล้าแห่งตอแหลแลนด์

เสดหละกิดก็แย่นาสิ เสื้อแลงออกมาชุมนุงแบบนี้ ต้องหยุด เสดหละกิดจาได้เดินหน้า ลัดถะบานออกกฏหมายความมั่นคงดีแล้ว ผู้ลงทุนต่างชาติจาได้มั่งจาย

ลุงเสื้อชมพู-เจ้าพ่อหวยใต้ดิน

เสื้อแดงนี่วุ่นวายจริงๆ พวกบ้านนอกพวกนี้ถูกเหลี่ยมจ้างมาไม่ก็โดนหมอผีเขมรทำคุณไสยแน่ๆ ดูสิท่านสนธิลิ้มกับพันธมิตรฯ ยังหยุดเลย ที่พูดนี่ผมไม่ใช่พวกเสื้อเหลืองนะครับ อย่าเข้าใจผิด

นักวิชาเกิน ม. ทำไมหละสาด

ผมคิดว่าการที่เสื้อแดงออกมาครั้งนี้ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไรนะครับ ประชาธิปไตยจะตัดสินที่เสียงข้างมากอย่างเดียวไม่ได้ เสื้อแดงต้องยอมรับสิครับว่ารัฐบาลนี้มาถูกต้องตามรัฐธรรมนู้บ ยุบสภาและเลือกตั้งไม่ใช่คำตอบของประชาธิปไตย อย่าเชื่อตามฝรั่งเลยครับ บริบทของตอแหลแลนด์มันไม่เหมือนกันนะครับ

นักสันติวิธี (อาชีพที่กำลังได้รับความนิยมในตอแหลแลนด์ และหาได้ที่นี่ที่เดียว)

ทุกฝ่ายต้องหยุดและหันหน้าเข้ามาคุยกันสิคะ คนเทยเหมือนกัน คนเทยต้องสมานฉันท์สามัคคีกันค่ะ ถ้าเราสามัคคีกันก็จะได้ไปยึดเขาพระวิหารคืนมาได้ยังไงละคะ ดีใช่มั้ยหละคะ

นักศึกษา ม. สยามสแควร์

ม่ายรู้คะ หนูไม่สนใจเรื่องพวกนี้ค่ะ ปวดหัว ขอไปช็อปก่อนนะคะ

คนหาเช้ากินค่ำ, รากหญ้า, พนักงานออฟฟิศ, พ่อค้าแม่ค้าหน้าปากซอย, คนขับแท็กซี่, วินมอเตอร์ไซค์, เด็กปั๊ม, ข้าราชการ-ทหาร-ตำรวจชั้นผู้น้อย, ประชาชนคนธรรมดาผู้รักประชาธิปไตยและความยุติธรรม ฯลฯ

เสื้อแดง...สู้!

.....

บทสนทนานี้คิดขึ้นเล่นๆ นะครับ

ปิดท้ายด้วยคลิปการแสดงอารยะขัดขืนของคนกรุงเทพกับคนเสื้อแดง คลิปนี้ถ่ายขณะเสื้อแดงเคลื่อนขบวนผ่าน รพ. รามาธิบดี ถ. พระราม 6 วันที่ 15 เมษายน 2553


ขอบคุณเจ้าของคลิปมา ณ ที่นี้ด้วย

หยุด "ความมักง่าย" ในวันนี้ เพื่อเลี่ยงสงครามกลางเมืองในวันหน้า

ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ (12-14 มีนาคม พ.ศ. 2553) เป็นการชุมนุมครั้งใหญ่ของแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการแห่งชาติ (นปช.) หรือที่รู้จักกันในหน้าสื่อว่า "เสื้อแดง" จุดประสงค์ในการชุมนุมครั้งนี้คือการล้มรัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์ซึ่ง (คนเสื้อแดงเชื่อว่า) ก้าวเข้ามาสู่อำนาจโดยขาดความชอบธรรมตามหลักการประชาธิปไตย

นี่เป็นภาพการเคลื่อนไหวของประชาชนที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ประเทศไทย เป็นการรวมตัวเรียกร้องทางการเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คนนับแสนนับล้านจากทุกสารทิศทั่วประเทศเดินทางเข้ามาร่วมต่อสู้เพื่ออุดมการณ์ของตนเอง อุดมการณ์ที่พวกเขาเชื่อว่าคือความถูกต้องและความยุติธรรม

นักวิชาการและคนที่เรียกตัวเองว่า "ปัญญาชน" หลายคนมองการเคลื่อนไหวของมวลชนในช่วงไม่กี่ปีมานี้อย่างดูถูกว่าเป็น "ความแตกแยก" "ความไม่สงบ" มวลชนคนเสื้อแดงถูกตีตราว่าเป็นพวก "รากหญ้า" เป็น "พวกคนจน" "ชนชั้นต่ำ" ที่รับเงินค่าจ้างมา (ออกค่ารถค่าเรือมาตากแดดตากฝนแถมเสี่ยงกับการโดนล้อมปราบ เพื่อเงินไม่กี่ร้อย?)

ผู้กุมอำนาจรัฐ, ชนชั้นสูง, ชนชั้นกลางในเมืองหลวง (บางคน) และสื่อกระแสหลักก็พยายามเหลือเกินที่จะยัดเยียดภาพให้เสื้อแดงเป็น "ฝูงชนนิยมความรุนแรง" เป็นพวกบ้านนอกเผาบ้านเผาเมืองที่เข้ามายึดกรุงเทพเป็นตัวประกัน (โดยนำภาพการยึดสนามบินของพันธมิตรฯ มาอ้างอิงซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนสมองเสื่อม)

กรอบความคิดเช่นนี้ คือ "ความมักง่ายทางความคิด" เป็นการเชื่อตามวาทกรรมและภาพมายาฉาบฉวยที่ถูกสร้างขึ้นตามหน้าสื่อโดยขาดการพิจารณาไตร่ตรองตามหลักเหตุและผล ความมักง่ายนี้เคยถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือแล้วครั้งหนึ่งในช่วงปี 2516-2519 ครั้งนั้นสื่อสร้างภาพ "ฝักใฝ่คอมมิวนิสต์" "ล้มเจ้า" "หัวรุนแรง" ให้กับนักศึกษาผู้เรียกร้องประชาธิปไตย และสุดท้ายก็นำไปสู่ประวัติศาสตร์เลือดในวันที่ 6 ตุลาคม 2519 ที่นักศึกษาถูกล้อมสังหารอย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของคนที่คิดว่าตนเองทำถูกต้อง ทำเพราะความรักชาติ ทำเพื่อความจงรักภักดี

เวลาผ่านไปกว่าสามทศวรรษ สังคมไทยก็ได้เลือกที่จะ "ลืม" บทเรียนราคาแพงบทนี้ไป รัฐบาลและสื่อมวลชนไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะหยิบยก "ความมักง่ายทางความคิด" นี้กลับมาเป็นเครื่องมืออีกครั้ง บทเหมือนเดิม กล้องตัวเดิม ฉากเปลี่ยน ตัวละครเปลี่ยน

เมื่อไรเราจะจำ?

ผลลัพธ์ที่น่ากลัวที่สุดของละครบทนี้ คือ ฉากจบของมัน ครั้งนั้นนักศึกษาหลายพันคนต้องเลือกเข้าป่า จับปืนต่อสู้ เป็นสงครามยืดเยื้อ เลือดคนไทยด้วยกันทาทั่วผืนแผ่นดิน แล้วครั้งนี้หละ?

มวลชนนับแสนนับล้าน (หรืออาจจะถึงหลักสิบล้าน ถ้านับรวมคนที่ยังไม่ได้ร่วมแสดงพลังออกมา) จะถูกกวาดถูกผลักไปอยู่ใต้พรมที่ไหน ถ้าไม่ใช่ถูกบีบให้ต่อสู้ด้วยทุกสิ่งที่มีแม้กระทั่งชีวิตเพื่อแลกกับศรัทธาสูงสุด คนกลุ่มนี้คือคนกลุ่มเดียวกันที่ครั้งหนึ่งทำได้แค่ยืนมองดูภาพการมอบดอกไม้ให้ทหารในคืนวันที่ 19 กันยายน 2549 ด้วยน้ำตาอาบแก้ม คนที่ครั้งหนึ่งได้แค่ขบกรามกัดฟันในวันที่หนึ่งเสียงของพวกเขาถูกใช้เป็นแค่เครื่องมือต่อรองของนักการเมืองทรยศ และเมื่อพวกเขาออกมาตะโกนโห่ร้องขอความเป็นธรรมบ้างก็กลายเป็น "พวกโง่หลงผิดหัวรุนแรง" ให้ชาวกรุงผู้เลิศเลอศิวิไลซ์เหยียดหยามและเกลียดชัง ทำราวกับพวกเขาไม่ใช่คน ไม่ใช่เพื่อนร่วมชาติ

นี่แหละ ความรุนแรงทางความคิดที่จะนำไปสู่ปฏิกิริยาโต้ตอบอันได้แก่ความเคียดแค้นของผู้ถูกกระทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ความแค้นของประชาชนในสภาวะการณ์แห่งความขัดแย้งเช่นนี้จะนำไปสู่สิ่งอื่นใดได้เล่า นอกจาก "สงครามกลางเมือง" และกลียุคที่จะตามมา ชนวนระเบิดแห่งความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นที่กดไว้มานานแสนนานจะประทุขึ้นมาดุจธารลาวาอันเกรี้ยวกราด เปลวเพลิงแห่งความกลัวและความอาฆาตก็จะเผาทุกอย่างให้ราบพณาสูร ภาพมายาจากความคิดมักง่ายก็จะออกดอกออกผลเป็นความจริงอันน่าสะพรึง

ณ วันนี้ วินาทีนี้ สังคมไทยยังเหลือทางเลี่ยงจากเส้นทางอันมืดมนนี้ เราทุกคนเป็นส่วนหนึ่งของสังคมดั่งลูกโซ่และฟันเฟืองที่คล้องกันไว้ ดังนั้นเราไม่อาจหลีกเลี่ยงลอยตัวพ้นความรับผิดชอบต่อปัญหาความขัดแย้งนี้ได้เลย สิ่งที่ทุกคน ("ทุกคน" คือ ทุกคนรวมหมดไม่ว่าเสื้อแดง-เสื้อเหลือง-เสื้อขาว) ต้องทำในวันนี้ คือ

1. เลิกมองภาพปัญหาความขัดแย้งที่เกิดขึ้นอย่างฉาบฉวย หยุด "ความมักง่าย" ก่อนจะปักใจเชื่ออะไรสักอย่างต้องวิเคราะห์ตามหลักการและเหตุผล ศึกษาและทำความเข้าใจกับการเคลื่อนไหวทางการเมืองของกลุ่มผู้ชุมนุม "ทำไมพวกเขาต้องออกมา?" "สิ่งที่พวกเขาเรียกร้องถูกต้องตามแนวทางประชาธิปไตยหรือไม่?" 
2. คนที่ออกมาชุมนุมไม่ใช่เป็นพวกรากหญ้าโง่ๆ ที่ถูกจ้างมา หรือ ทำแค่คนเพียงคนเดียว เลิกดูถูกคนชั้นล่างว่าเป็นพวกที่ไม่ควรมีสิทธิเท่าเทียมชนชั้นผู้ดี-ผู้มีการศึกษา หันมาเปิดใจมองทุกคนอย่างเท่าเทียม มีหนึ่งสิทธิและมีหนึ่งเสียงเท่ากันตามระบอบประชาธิปไตย
3. เลิกหนีปัญหาโดยการดื้อรั้นกอด "ความเป็นกลาง" อย่างไม่ลืมหูลืมตา ต้องยอมรับว่า "สังคมมีปัญหาและเราเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา" และช่วยกันหาทางออกด้วยใจเป็นธรรม การพล่ามคำว่า "ผม/ดิฉัน เป็นกลาง" "รักสันติ" "สมานฉันท์สามัคคี" ไม่ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น นอกจากปลอบประโลมใจผู้พูดไปวันๆ

จะหยุดความมักง่ายวันนี้ หรือ จะปล่อยให้มันลุกลามเป็นสงครามกลางเมืองในวันหน้า ผม/ดิฉัน/คุณ/เราต้องเลือก พวกเราจะปล่อยปะละเลยเหมือนอย่างที่เคยทำมาไม่ได้แล้ว อย่ารอให้คนรุ่นหลังอ่านประวัติศาสตร์ของรุ่นเรา แล้วย้อนถามว่า "คนรุ่นพ่อรุ่นแม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?"